مراقبت از بروملیاد

به طور کلی، بروملیادها برای شکوفه دادن به مجموعه ای از شرایط نسبتاً خاص نیاز دارند – و این شرایط از جنس به جنس دیگر و حتی از گونه ای به گونه دیگر در یک جنس متفاوت است. چرخه شکوفه آنها تحت تأثیر طول روز، دما، رطوبت، آب و تغذیه است. برای تعیین بهترین روش رشد آنها باید در مورد جنس ها و گونه های خاص تحقیق کنید.

گونه های بروملیاد می توانند زمینی (رشد در خاک) یا اپی فیتی (چسبیده به درختان و جذب مواد مغذی از طریق برگ هایشان) باشند، اما هنگامی که به عنوان گیاهان آپارتمانی رشد می کنند، هر دو نوع معمولاً در یک مخلوط گلدان متخلخل و با زهکشی خوب رشد می کنند. به عنوان یک قانون کلی، بروملیادها در شرایطی مشابه ارکیده های اپی فیتیک رشد می کنند. با این حال، آنها به طور قابل توجهی بیشتر از ارکیده ها در برابر نوسانات دما، خشکسالی و تغذیه بی دقت تحمل می کنند.

وقتی به‌عنوان گیاهان سرپوشیده کشت می‌شوند، بیشتر بروملیادها – هم گونه‌های اپی‌فیتی و هم گونه‌های زمینی – معمولاً در مخلوطی از خاک گلدان و ماسه کاشته می‌شوند. آبیاری یا با مرطوب کردن خاک یا با پر کردن فرورفتگی مرکزی (“فنجان”) که توسط گل سرخ برگ ها تشکیل شده است انجام می شود.

سبک

جنس های مختلف بروملیادها نسبت به سطوح مختلف نور متحمل هستند . برخی می توانند در برابر آفتاب کامل استوایی مقاومت کنند، در حالی که برخی دیگر به سرعت می سوزند. به طور کلی، واریته‌هایی که برگ‌های نرم، انعطاف‌پذیر و بدون خار دارند، معمولاً نور کمتری را ترجیح می‌دهند، در حالی که آنهایی که برگ‌های سفت و سخت دارند، نور غیر مستقیم روشن را ترجیح می‌دهند.

گیاهانی که مایل به زرد هستند ممکن است نور زیادی دریافت کنند، در حالی که گیاهانی که سبز تیره یا کشیده هستند ممکن است نور کمی دریافت کنند. افزایش قرار گرفتن در معرض نور می تواند به شکوفه دادن گیاه کمک کند، مشروط بر اینکه شرایط دیگر مناسب باشد. 1

خاک

بروملیادهایی که در داخل خانه رشد می کنند در خاک  گلدان مهرنی ، سرامیک نشکن ، گلدان پلیمری با زهکشی سریع رشد می کنند که رطوبت را در خود نگه می دارد اما به خوبی زهکشی می کند. مخلوطی از دو سوم خاک مبتنی بر ذغال سنگ نارس و یک سوم ماسه اغلب ایده آل است. همچنین می توانید از مخلوط ارکیده، زغال چوب یا مخلوط گلدانی بدون خاک استفاده کنید. بسیاری از بروملیادهایی که اپی فیتیک هستند را می توان در ظروف پرورش داد، یا می توانید سعی کنید آنها را به عنوان “گیاهان هوا” معتبر که روی تخته ها یا کنده ها نصب شده اند (معمولاً با چسب یا چسب محکم می شوند) پرورش دهید.

اب

اگرچه بومی مناطق گرمسیری و مرطوب است، برخی از بروملیادها نسبت به شرایط خشکی بسیار متحمل هستند، اما آنها خاک مرطوب و نه خیس را ترجیح می دهند. در یک خانه معمولی، معمولاً نیازی نیست که فنجان مرکزی گیاه دائماً پر از آب باشد. اما اگر سطح نور و درجه حرارت بالا باشد این یک گزینه است. اگر بروملیاد خود را به صورت مرکزی آبیاری می کنید، هر چند وقت یکبار فنجان مرکزی را بشویید تا نمک های انباشته شده از بین برود. اما به طور کلی کافی است در طول فصل رشد به صورت هفتگی این گیاهان را در خاک آبیاری کنید و در دوره استراحت زمستانی آبیاری را کاهش دهید. هرگز اجازه ندهید گیاه در آب ساکن بماند، زیرا بروملیادها مستعد پوسیدگی ریشه هستند. 1

قبل از آبیاری صبر کنید تا دو اینچ بالای خاک در لمس خشک شود. گیاهانی که به‌عنوان اپی‌فیت رشد می‌کنید (مانند گیاهان هوازی بدون خاک) به توجه بیشتری نیاز دارند: آنها را با یک بطری اسپری مه‌پاش کنید و هفته‌ای یک‌بار آنها را در آب غوطه‌ور کنید.

دما و رطوبت

بروملیادها نسبت به تغییرات دما مقاوم هستند، اما بیشتر بروملیادها نیاز به محافظت در برابر سرما دارند. اگر می خواهید این گیاهان را به چشم انداز خود اضافه کنید اما در آب و هوای با دمای انجماد زندگی می کنید، کاشت بروملیادها را در گلدان هایی که می توان در زمستان به داخل آن آورد، در نظر بگیرید. بروملیادها دمای بین 60 تا 85 درجه فارنهایت را ترجیح می دهند. اگرچه برخی از انواع مقاوم به سرما می توانند تا دمای 20 درجه دوام بیاورند، اما معمولاً نباید در معرض دمای زیر 40 درجه قرار گیرند. 1 آنها در داخل خانه در رطوبت 60 درصد به خوبی رشد می کنند. در بسیاری از آب و هواها، بروملیادها را می توان در طول تابستان به فضای باز منتقل کرد. به یاد داشته باشید: بروملیادها بومی جنگل های گرمسیری، مرطوب، سایه دار هستند یا در درختان رشد می کنند. سعی کنید آن شرایط را برای گیاهان خود تقلید کنید.

کود

بروملیادها تغذیه کننده سنگینی نیستند. در طول فصل رشد، از کود مایع رقیق شده با قدرت نصف استفاده کنید. از تغذیه گیاهان بالغ در زمستان یا زمانی که گیاه شروع به گل دادن می کند خودداری کنید.

انواع بروملیاد

اگرچه بروملیادهای گیاهان آپارتمانی معمولاً در مخلوط گلدانی مخلوط می‌شوند، اما بسیاری از گونه‌ها وقتی در محدوده بومی خود – مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری قاره آمریکا – یافت می‌شوند، گیاهان اپی فیتی هستند. برخی از جنس های رایج بروملیادها که به عنوان گیاهان آپارتمانی استفاده می شوند عبارتند از:

• Guzmania : این جنس شامل اکثر گونه های رایج و در دسترس می باشد که از آن جمله می توان به G. lingulata , G. zahnii , G . Guzmania sanguinea و G. monostachia. این گیاهان دارای برگ های بلند، صاف و سبز براق هستند. رایج ترین واریته ها دارای براکت هایی هستند که به رنگ قرمز روشن هستند (یک نام رایج برای این گیاه ستاره سرخ مایل به قرمز است)، اما بسته به گونه، برخی از آنها زرد، نارنجی، بنفش یا صورتی هستند. شکوفه ها بسیار ماندگار هستند و دو تا چهار ماه می مانند.
• Neoregelia :این گونه از همه جنس های بروملیاد متنوع ترین است. گونه‌هایی که به‌عنوان گیاهان آپارتمانی استفاده می‌شوند، رنگارنگ‌ترین شاخه‌ها را دارند، از صورتی تا بنفش تیره. این گیاهان گل سرخ های کوتاه و نسبتاً مسطح از برگ ها را تشکیل می دهند. عرض برخی از مینیاتورها بیش از 1 اینچ نیست در حالی که سایر گیاهان می توانند تا 40 اینچ عرض داشته باشند.
• Vriesea : گونه ای در جنس Vriesea دارای شکوفه های گرمسیری، پر مانند و شاخ و برگ های متنوع است. در میان گونه های محبوب V. splendens و ترکیبی Vreisea
  ‘Fireworks’ هستند.
• Ananas comosus ‘Champaca:’ Ananas سرده ای است که شامل آناناس معمولی است ، و رقم یک گونه، A. Comosus ‘Champaca’، یک آناناس زینتی است که اغلب به عنوان یک گیاه آپارتمانی رشد می کند. این بروملیاد دارای برگ های عنکبوتی و آناناس های مینیاتوری در بالای سنبله گل است.

تکثیر بروملیادها

تکثیر بروملیادها از شاخه ها نسبت به روش کمتر رایج و دشوار رشد گیاه از بذر ترجیح داده می شود. بروملیادها با ارسال آفست یا توله ها تکثیر می شوند. در یک چرخه رشد طبیعی، یک گیاه بالغ یک سنبله گل می فرستد که شامل گل های کوچک و گاه بی اهمیت است که توسط براکت های خودنمایی احاطه شده اند. (در واقع این براکت ها هستند که در این گیاهان جذاب ترین هستند.) براکت ها اغلب طولانی مدت هستند – گاهی اوقات برای ماه ها.

پس از مرگ گل، گیاه نیز طی چند ماه آینده شروع به مردن می کند. با این حال، گیاه مادر یک یا چند توله کوچکتر را در پایه خود می فرستد. هنگامی که این توله ها به اندازه یک سوم گیاه مادری خود رسیدند، می توان آنها را با دقت با یک چاقوی تیز و استریل جدا کرد و به صورت جداگانه در ظروف خود در گلدان قرار داد. توله ها معمولاً چند ریشه دارند، اما در غیر این صورت، پس از قرار گرفتن در گلدان در ظروف جدید، ریشه تشکیل می دهند.

آفات رایج

اگرچه بروملیادها گاهی اوقات مستعد ابتلا به شپشک‌های آردآلود ، شته‌ها و فلس هستند، اما بروملیادها عمدتاً عاری از آفات شدید هستند. 1 با اسپری کردن گیاه با مخلوط آب و چند قطره صابون ظرفشویی می توانید شپشک های آرد آلود و شته ها را از بین ببرید. با یک سواب پنبه ای آغشته به الکل، حشرات ترازو را تمیز کنید.

چگونه بروملیادها را شکوفا کنیم

در حالی که تکرار دقیق شرایطی که هر بروملیاد خاصی برای شکوفه دادن نیاز دارد دشوار است، برخی تحقیقات نشان داده اند که گیاهان می توانند با قرار گرفتن در معرض گاز اتیلن مجبور به شکوفه شوند. 2 بنابراین اگر می خواهید گیاه خود را مجبور کنید سنبله بزند، آن را در یک کیسه پلاستیکی شفاف و محکم در بسته به مدت 10 روز همراه با یک سیب رسیده قرار دهید. سیب هنگام تجزیه گاز اتیلن تولید می کند. قبل از انجام این کار مطمئن شوید که آب از فنجان مرکزی بروملیاد خارج شده است.

مشکلات رایج بروملیادها

اگرچه بروملیادها تا حدودی گیاهانی هستند که به راحتی می‌روند، اما می‌توانند مستعد برخی مسائل فرهنگی باشند. از مشکلات زیر آگاه باشید:

آبیاری بیش از حد

هنگامی که آبیاری می کنید، اگر خاک گلدان را بیش از حد اشباع کنید به جای پر کردن “فنجان” مرکزی تشکیل شده توسط برگ ها، بروملیادها می توانند دچار پوسیدگی شوند. اینها گیاهانی هستند که شرایط نسبتاً خشک را ترجیح می دهند. همیشه بروملیادها را در ظروف با سوراخ های زهکشی بکارید و اجازه دهید آب از داخل ظرف عبور کند تا مطمئن شوید که ریشه ها در آب نمی نشینند. همچنین هرگز از ظرف فلزی برای آبیاری استفاده نکنید. بروملیادها به فلز بسیار حساس هستند. از گلدان های فلزی نیز خودداری کنید.

آب سخت

آب سرشار از مواد معدنی می تواند باعث ایجاد لکه های آبی در پایه گیاه و در فنجان مرکزی شود. بهتر است با آب غیر معدنی آبیاری شود. 3

کانتینر نامناسب

بروملیادها سیستم ریشه ای بزرگی ندارند، بنابراین آنها را در گلدان های کوچک و با زهکشی مناسب بکارید که آب زیادی جمع نمی کنند. کاشت آنها در گلدان خیلی بزرگ و بدون زهکش می تواند منجر به پوسیدگی شود. 1